Θ...θυμός, Θ...θυμάμαι, Θ...

Ένας γύρος του κόσμου το φευγιό σου. Μια άρτια προμελετημένη απουσία. Η αρχή και το τέλος μιας λογικής, που μας κρατάει στέρεα στη γη όταν φυσάει κόντρα.

Αύγουστος 2009. Απολύθηκες κι εσύ, όπως τόσοι. "Η βαριά βιομηχανία της τηλεόρασης σκουπίζει τα πόδια της πριν περάσει από πάνω μας". Κλείστηκες στο σπίτι, φτύνοντας τις λέξεις.
Μόνο για τα τσιγάρα σου φρόντιζες, με μητρική-σχεδόν-στοργή. Μετρούσες με ακρίβεια την υγρασία του χώρου και τα τοποθετούσες με ευλάβεια στην προκαθορισμένη θέση τους. Λοξοδρόμησε η πορεία σου και έχασες-για δεύτερη φορά-τη ρότα σου. Κι εγώ σε χρέωνα με θυμό. 
"Όταν θυμώνεις αλλάζουν χρώμα τα μάτια σου και λειαίνουν τα χείλη σου".

Ακόμα και τα βράδια που ξαγρυπνούσα, ακούγοντας σε να ανασαίνεις με δυσκολία στο διπλανό προσκεφάλι, νόμιζα ότι σου πρόσφερα τη μέγιστη θυσία. Δεν προλάβαινα να καταλάβω. Είχα έναν εργοδότη να υπηρετήσω. Έναν αρχισυντάκτη να λογοδοτήσω. Μια φιλοδοξία να ικανοποιήσω. 
"Έχουμε καιρό.."

Μάρτιος 2010. Η επικαιρότητα έτρεχε με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Το ρεύμα των "αγανακτισμένων" ήταν πρόκληση. Αφουγκραζόμουν τη δεύτερη μετάφραση και διψούσα για αποδείξεις. Η κρίση μου έπρεπε να είναι σε εγρήγορση. Να κατεβάζω ιδέες, να μιλάω συνετά, να βλέπω καθαρά στο σκοτάδι. 

Οι καυγάδες μας γινόταν άγριοι. Στις νηφάλιες στιγμές σου μου φώναζες ότι χανόμαστε. "Εσύ ξεστράτισες. Παρέβλεψες την ανηφόρα μας, αλλά ξεχνάς ότι είναι μονόδρομος. Δεν μπορείς να κόβεις δρόμο από τα στενά και να φτάνουμε μαζί στη γραμμή τερματισμού. Λογικεύσου, μεγάλε."

Ιούνιος 2010. Δεν θυμάμαι πόσους μήνες είχαμε να ανταλλάξουμε κουβέντα μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Συνέχισα να δουλεύω πυρετωδώς, να λείπω μερόνυχτα. Κι ύστερα ήρθε ο μισθός, η αναγνώριση από τους συναδέλφους. Πόνταρα στο γρήγορο άλογο και έφτιαξα ένα πετυχημένο "σαλόνι" για την εφημερίδα. Στα γραφεία μια μόνιμη βοή. Τηλέφωνα, φωνές, αποφάσεις. Αν συγκεντρωθώ, φέρνω ακόμα το βουητό στα αυτιά μου. Μου έμειναν προικιό, ξέρεις, κι εκείνοι οι ασυγκράτητοι πονοκέφαλοι. 

11 Ιουνίου 2010.
"Να γράφεις, μικρή. Αν ποτέ σταματήσεις να γράφεις να ανησυχήσεις...ή να αλλάξεις στυλό."

Με ενοχλούσαν όλοι. Πατούσαν τα χαλιά μου με τα παπούτσια τους. Δαιμονιζόμουν που άφηναν δαχτυλιές στο γυάλινο τραπέζι. Κι όλοι αυτοί που με αγκάλιαζαν, τι περίμεναν να τους πω όταν με κοιτούσαν στα μάτια; Μου θύμιζε το μουρμουρητό της εφημερίδας. Άλλοι μιλούσαν στο τηλέφωνο, άλλοι σκυφτοί έπλεκαν τα δάχτυλα τους. Έκλαψα μόνο επειδή τελείωσαν τα τσιγάρα μου και ήταν η ώρα περασμένη. Νευρίασα που το σπίτι μύριζε ελληνικό καφέ και λιωμένο κερί. Μάτωσα τα δόντια μου. Από τότε τα μετράω και μου βγαίνουν δύο λιγότερα. Μεταξύ μας, μεγάλε, δεν πάω να τα φτιάξω. Φοβάμαι μην πονέσω.

"Σε μια κραυγή της νύχτας όλοι συνυπάρχουμε και ανασαίνουμε φόβο"

Σήμερα νιώθω ζαλισμένη, όπως μετά από μια επίπονη προσπάθεια. Πλήττω θανάσιμα. Ένας φίλος με ρώτησε πρόσφατα αν θα προτιμούσα να είχε γίνει αλλιώς. Τα νεύρα μου πάλλονται. Η σκέψη σου με ελκύει αδιάκοπα. Αυτό δεν θα αλλάξει πια.
Αν γνώριζες όλες τις εσωτερικές δυνάμεις που με εξάντλησαν, όλους τους παραλογισμούς που πέρασαν από μπροστά μου, τότε θα καταλάβαινες γιατί τώρα θέλω να είμαι φρέσκια, και άδολη, και αθώα.

Αύγουστος 2010. Τελείωσαν οι ανακρίσεις. Ψάχνω τις ανάσες μου, αλλά τουλάχιστον μπορώ να φύγω από την πόλη. Ο πατέρας μου χειροτερεύει μέρα με τη μέρα. Είναι μια καλή παρηγοριά για επιστροφή. Πριν ακόμα θυμώσω μαζί σου...

https://www.youtube.com/watch?v=G1Mw-R1nubM

Πέντε χρόνια μετά μετράω τις αντιθέσεις...Αγόρασα ξανά γυάλινο τραπέζι. Και το κακομεταχειρίζομαι, για να έχει παράπονα. 
Η δουλειά μου έχει ακόμα φασαρία. Από παιδικές φωνές.
Έβαλα πολλά κιλά. Για να γκρινιάζω ότι δεν μπορώ να τα χάσω. 
Ερωτεύτηκα. Όχι ξανά. Για πρώτη φορά. Το ξέρεις άλλωστε, εσύ δεν τον έστειλες; 

Άκου.. εκτός από τα ταξίδια μαζί Της, τα βράδια στο πλάι Του κι εκείνο τον φάρο στην Κάλυμνο, όλα μου φαίνονται επιπόλαια. Αν δεν σκοπεύεις να γυρίσεις, πάρε τη θέση σου και κοίτα να ηρεμήσεις, παρατράβηξε! 

Αφοπλιστικά εδώ, μακρυά σου.
Φ.