Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2016

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του Είσαι

Από το πρωί όλα κινούνται σε νωχελικούς ρυθμούς. "Δεν μπορώ να γράψω. Δεν μπορώ να γράψω. Δεν μπορώ να γράψω. Δεν μπορώ να γράψω."

Νιώθω πρωταγωνίστρια σε σκηνή του Αγγελόπουλου. "Δεν μπορώ να γράψω. Δεν μπορώ να γράψω. Δεν μπορώ να γράψω."



Τέτοια θυματοποίηση έχω να ζήσω από το μιλένιουμ. Είμαι λίγους μήνες πριν τα τριάντα. Περιφέρομαι στο πάτωμα του σπιτιού με μια κούπα καφέ στο χέρι. Θέλω να μιλήσω. Δεν ξέρω τι να πω.  Ξέχασα. Πώς το έλεγα παλιότερα; Συνεχίζω ράθυμα γιατί η K. είπε ότι θα βοηθήσει. Πάμε πάλι. "Δεν μπορώ να γράψω. Δεν μπορώ να γράψω. Δεν μπορώ να γράψω. Δεν μπορώ να γράψω."

Αν ήμουν σίκουελ, θα με τιτλοφορούσα -η αβάσταχτη ελαφρότητα του είμαι-.


"Πάντα θα μ'αγαπάς. Αντιπροσωπεύω όλες τις αμαρτίες που δεν είχες το θάρρος να κάνεις."
Μπράβο θείε Όσκαρ. Άγριε. Αν-μπλοκ. Τόσος ο ενθουσιασμός μου, που σκέφτομαι να σου κάνω εγώ το αγαλματάκι, που σου στέρησαν λόγω ασύμφορου επιθέτου.

Πάμε πάλι. "Δεν ξέρω τι να γράψω. Δεν ξέρω τι να γράψω. Δεν ξέρω τι να γράψω. Δεν ξέρω τι να γράψω." Καλό αυτό με την επανάληψη. Λένε ότι δείχνει επισήμανση. Εγώ βλέπω μόνο να γεμίζουν γραμμές. Σε μια κρίση αναρχίας σκέφτομαι να γεμίσω σελίδες γράφοντας απλά "εγώ".


Ως ύστατο χαίρε στην κομπλεξική μου φοβία στον εγωκεντρισμό.