Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2016

Δεν φοβάμαι...


Χρόνος: Δεκέμβριος 2015
Τόπος: Θ. Α. Ν. Θ.
Πρωταγωνιστές: Εκείνοι

"Μη φοβάσαι, γαμώτο". Για τελευταία φορά. Της το υποσχέθηκα. 

Κι αλλάζει η αλληγορία, κι έρχεται η αντίθεση. Από μικρή απορούσα ποια σακατεμένη λογική καθιέρωσε τα άνοστα χρώματα στα δωμάτια των νοσοκομείων. Παρατηρώ το μηχάνημα της ακτινοβολίας. Καμιά απόχρωση τοποθετημένη με ακρίβεια. Καμιά συνθήκη συναρμολογημένη με χαρακτήρα. Πληρώνουμε αδρά διακοσμητές για να καλλωπίσουν τα σπίτια μας, αντί  να κάνουν το ίδιο- δημοσία δαπάνη- στα νοσοκομεία. Κι αυτή η λευκή ποδιά των γιατρών, πάντα ξεκούμπωτη, πολλά υποσχόμενη... 


Εδώ μέσα νιώθω ένας ηλίθιος αρνητής της εποχής μου. Μοιραία ο κόσμος διαμορφώνεται στα σημεία. Έρχεται η ώρα να ξαπλώσω στο μηχάνημα ακτινοθεραπείας. Γδύνομαι και κρυώνω. Όχι με την ίδια σειρά κάθε φορά.

Σήμερα Την ακούω από τα ακουστικά του ραδιοφώνου και ζητάω από τον γιατρό να με αφήσει να συνεχίσω  την ακρόαση κατά τη διάρκεια της θεραπείας. Μου απαγορεύει το κινητό, αλλά τοποθετεί ένα φορητό τραντζιστοράκι δίπλα από το μαξιλάρι μου. 
"Τι το θες εσύ το αθλητικό ραδιόφωνο πρωινιάτικα;"

Ξεκινάει το συνεχόμενο βουητό του μηχανήματος και με ζαλίζει. Νιώθω ηλεκτρομαγνητικά κύματα στις άκρες των δαχτύλων μου. Είναι η ώρα που πρέπει να φοβηθώ. Αλλά Αυτή γελάει με έναν ακροατή. Δεν με παίρνει να λυγίσω, επειδή Αυτή γελάει. Θα νιώσει ότι φοβήθηκα και δεν θα γελάει πια. 

Σκέφτομαι τους "λίγους" μου. Αυτούς τους μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ο λόγος να καμαρώνω. Θέλω να βγω από εδώ μέσα και να τους συναντήσω όλους μαζί. Να τους αγκαλιάσω και να τους πω ότι είναι ο σκοπός μου. Αν δεν υπήρχαν αυτοί, δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιους άλλους που θα τους αντικαταστούσαν επάξια. 

Γελάει ακόμα. Με ξαφνιάζει η χροιά Της. Ωριμάζει. Μεγαλώνει, από τη μέρα που της το εξομολογήθηκα. Τότε δεν κάμφθηκε ούτε στιγμή το κορμί της. Θυμάμαι το βλέμμα της στον απέναντι καναπέ. Εκνευριστικά ψύχραιμη, μέχρι που θυμήθηκα γιατί την ερωτεύτηκα τόσο. Πέρασε μισή ώρα εδώ μέσα, κι όμως σήμερα δεν είναι τόσο κλειστοφοβικά. Θυμάμαι την φοβία της στα αεροπλάνα και γελάω δυνατά. Και κουνιέμαι. Και τους δυσκολεύω. Εντάξει, συνετίζομαι. 

Θέλω να βγω από εδώ μέσα και να τηλεφωνήσω στην Φουρτούνα μου. Να της πω ότι σήμερα μπήκε το Μελανούρι μου στο μηχάνημα και το διέλυσε. Να την λατρέψει. Θέλω να της πω ότι δεν θα ξαναμπώ εδώ μέσα. Να κλάψει. Να την αφουγκραστώ. 

Κι ύστερα τη Λίστα μου. Τους φύλακες αγγέλους μου. Αν ποτέ τους αγιοποιήσουν, θα σπαστώ, γιατί θα ξέρω ότι ξεγέλασαν ως και τα Θεία. Είναι ιδανικά πλασμένοι να αγαπούν μερικούς. Επιλέγουν με ακρίβεια αυτούς που θα κυριεύσουν τη σκέψη τους. Κάποιους από αυτούς τους αγαπούν ολοκληρωτικά, σχεδόν χωρίς λογική. Είμαι κι εγώ στους λίγους τους. Τώρα πια το ξέρω.. Καλή ευκαιρία να γκρινιάξω.

Θέλω να βγω από εδώ μέσα και να συναντήσω το Καρντάσι μου. Να πιω μαζί του το ίδιο τσίπουρο. Να του θυμίσω τη δύναμη του και να κρυφτώ στην αγκαλιά του. Για λίγα λεπτά, να αποποιηθώ τις ευθύνες μου...

Θέλω να βγω και να με περιμένει ο Παραλογισμός μου. Να με γλιτώσει από τον μόχθο της εξομολόγησης. Την αμηχανία της αποκάλυψης. Όπως τίποτα από όσα ζούμε δεν είναι φυσιολογικό, έτσι κι αυτή Του η συναίσθηση οφείλει να διαφέρει. Να με γυρίσει στο σπίτι και να μου κάνει έρωτα. Σαν να είναι η πρώτη φορά. Κι ύστερα να φύγει, για να συνεχιστούν όλα από εκεί που ξεκίνησαν. "Όσο επιλέγω να μην ξέρεις, σε προστατεύω. Από το ανυπόφορο αδιέξοδο. Από την αλήθεια που ζητάς, αλλά δεν σου περνάει από το μυαλό πόσο υπερεκτιμημένα την πλάθουν τα ανθρώπινα."

Ζητάω να καταλάβω τις αιτίες. Ποια σατανική συντεταγμένη τα όρισε με αυτόν τον τρόπο; Ξέρω ότι θα γυρίσω στο σπίτι και θα ξεκινήσουν τα καψίματα και οι εμετοί. Αν ήμουν κάποια άλλη, θα ήταν δυσκολότερο. Τώρα έχω ευθύνη. Για όλους αυτούς που περιμένουν πάνω από τηλέφωνα για τα αποτελέσματα της αξονικής. Για εκείνους που σβήνουν μέρες από τα ημερολόγια. Για την απόδειξη των τετριμμένων πως "αν δεν είσαι εδώ κοντά μου, δεν θα είσαι πουθενά αλλού". Γι' αυτούς που δεν επέλεξαν να πονέσουν, αλλά το άντεξαν. Για εσάς, που καταλάβατε χωρίς να ζητήσετε εξηγήσεις. 

Είναι τέλη Ιανουαρίου 2016 και είμαι αρτιμελής. Κι αν απορείτε πως, θα σας εκπλήξω, αλλά έχω την απάντηση: Δεν μπορώ μακρυά σας!

Για εσάς.
Τους "λίγους" μου.
Σας ευχαριστώ.
Φ.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου