Αντικατοπτρισμοί

Καμία αυτοαναφορικότητα. Μόνο λίγη προσδοκία. Κι αυτή με κόπο..

Οι φίλοι. Αυτοί που ευθύνονται. Κι αυτοί που παίρνουν άφεση από την αφετηρία. 

Η φουρτούνα. Η επικεφαλίδα και ο επίλογος σε κάθε εκδοχή. Αυτή που δεν χαρίζει σημεία στίξης, ξεγελάει και ξεγελιέται. Κλείνω τα μάτια και την φαντάζομαι σαν ένα ακυβέρνητο μπαλόνι στον βρετανικό ουρανό. Μοιραία, όλα όσα ξέρει, κι εκείνα που αγνοεί, την ξεμπερδεύουν.
"Γράψε επιτέλους!".

Το μελανούρι. Αιθεροβατεί με τα πόδια καρφωμένα στη γη. Διεκδικεί την ρεαλιστική καταγραφή των συνθηκών και πειράζει τις παραμέτρους της εξίσωσης. Έτσι για την αναρχία. Δυο χρόνια τώρα εξασκούμε τις ματιές μας στα απέναντι μικρόφωνα. Της χρωστάω λέξεις και γεύσεις.
"Σε δύο βγαίνουμε στον αέρα!"

Δεν έχει σημασία να παραθέσω τα διαφορετικά αποτελέσματα που προκύπτουν κάθε φορά. Άλλωστε δεν πρόκειται για αυτοματοποιημένες διαπιστώσεις.

Αυτή τη χρονιά θέλω να ερωτευτώ τη ζωή, παρατράβηξε. Και να πάρω το μέρος της πρώτης.
Αυτή τη χρονιά θέλω να ζωγραφίσω το μόχθο της σύνθεσης. Και να πάρω το μέρος της δεύτερης.
Αυτή τη χρονιά θέλω να βγούμε σώες. Αν το αξίζουμε.


https://www.youtube.com/watch?v=DWL_JzZStb8